the dilemma of desire opis

Powiedzieć, że "Rozterki pożądania" mówią o łechtaczce, to nic nie powiedzieć. Choć centrum dokumentu zajmuje narząd płciowy, którego firmy nie wolno publicznie wymawiać, to oprócz wyciągu z dobrze poprowadzonej lekcji biologii dostajemy polifoniczny esej o narzędziu zdobywania władzy, stymulatorze wyobraźni, znaku czasów, papierku lakmusowym ludzkiej obyczajowości oraz źródle przyjemności, głowy oraz energii. Po seansie aż dziwo bierze, że tak również mamy nadzieję odpalić tę informacyjną bombę. Właśnie głód rozmowy o łechtaczce i przyległościach jest główną motywacją odpowiadającej za całe przedsięwzięcie Marii Finitzo.

Podobny głód doskwiera jej bohaterkom. Poznajemy biolożkę badającą wpływ płci na zaburzenia neurologiczne, projektantkę ekskluzywnych gadżetów erotycznych dla osób, kulturoznawczynię polecającą się historią wstydu oraz satysfakcji seksualnej, artystkę wizualną stosującą na gruncie kobiecą rozkosz. Ich długie zatrudnienie w obalanie stereotypów na temat swojego mięsa oraz uczucia przeplatają historie kilku dziewczyn: feministki-striptizerki z katolickiej rodziny, odkrywającej nasze ciało poetki, pakistańskiej muzułmanki po rozwodzie czy stand-uperki na co dzień działającej w zawodu zdominowanym przez facetów. Doświadczenie vs dojrzewanie; bycie na innych warunkach vs wypracowywanie samoświadomości – to zdjęcia proste, czyste oraz oczywiście wkomponowane w informacyjną tkankę filmu. Mikroskala służy amerykańskiej (lecz skontaktujmy się, nie tylko amerykańskiej) skali makro, a brak pruderii, narracyjny luz i szacunek i empatia dla bohaterek stawiają się pogodzić ze społecznym zaangażowaniem reżyserki.

Fascynujący stanowi obecny melanż krwi i kultur, głowy i wyznań, stresów oraz zainteresowań. Jeśli zależeli jednak psioczyć na strategię tożsamości tudzież polityczną poprawność reżyserki, kolejne bohaterki zaraz zbiją was z tropu. Żadnej spośród nich nie sposób bowiem odmówić umiejętności samostanowienia i samorealizacji. Żadna nie domaga się współczucia. Każda przemawia za siebie, lecz wszystkie mówią jednym głosem. Owa różnorodność ma cel, bo unaocznia to, co wspólne, pokazując, że kobietą ważna być na mnóstwo rodzajów.

Ustami oraz przykładem swoich bohaterek Finitzo pokrótce ukazuje relacje pomiędzy mięsem oraz władzą, to, jak forma oraz nauka działają na seksualność natomiast na język, jakim o niej odpowiadamy, i to, jak wiele mitów oraz kłamstw na problem kobiet konserwuje debata publiczna (z środowiskami na czele). Sporo tego. Może więc wynika intensywność walki bohaterek nie właśnie o prawdę, ale najpierw, po prostu, o możliwość zabrania głosu. Z wieków łechtaczkowe tabu – rozpocząwszy od podręczników anatomii, przez szkolną edukację (albo jej wada), przechodząc na środowiskach społecznościowych – podkłada nogę kobietom. Skoro przy nogach jesteśmy: wiedzieliście, że mężczyzna postawił stopę na Miesiącu trzy dekady przed wyodrębnieniem anatomii całej łechtaczki? https://filmyzlektorem.pl/

Gdy świadczą o sobie znać podobne paradoksy i kurioza, wtedy oddziaływanie "Rozterek pożądania" jest najszybsze. Najsłabsze, gdy do łańcuszka kontekstów wnika chaos: niektórych poruszonych problemów ze świecą ponownie szukać, o pewnych bohaterkach się zapomina. Na tyle pojawia się Donald Trump, figura męskiej drapieżności i pretekst do wykrzyczenia gniewu solidarności. Wtedy (jednak tylko wtedy) film trąci motywacyjnym banałem. Dyskutować też można nad brakiem walce z starym przeciwnikiem czy męską przyjemnością.

Nieco naddatkowa całość pośrednio mówi jednak o aktualnym, jak dużo jako społeczeństwa (amerykańskie, polskie) również nie obgadaliśmy również ile pracy także przed nami. W końca, gdzie edukacja seksualna wywołuje zgorszenie, próbujące wypełnić błąd w kulturze i myśli "Rozterki pożądania" mogą zawierać cudownie wyzwalające właściwości. Dla własnych materiał będzie realizował trochę jak kropla – drążąca skałę w obrotu festiwalowym, lecz daleka od mainstreamu rozmów o kobiecej przyjemności. Tak czy inaczej, penisokracji dziękujemy, nadszedł czas łechtaczek.